Column Marianne Kuiper: Open dag

Mijn dochter en ik gaan naar de open dag van een hogere hotelschool. Bij de entree staat een leger aan studenten. We worden hartelijk verwelkomd. Een vriendelijk meisje, gekleed in een stijf blauw mantelpakje, waarvan ik denk - waar koop je zoiets nog? - spreekt ons in het Engels aan. Dat voelt wat ongemakkelijk want ik weet zeker dat ze Nederlands is. Maar ja, dit is policy, de opleiding is internationaal, dus doen we net of we gek zijn en converseren vrolijk verder in het Engels.

We lopen wat rond en worden naar een prachtige theaterzaal begeleid. Om mij heen zie ik allemaal gespannen koppies. Er is volop geroezemoes. Sommigen zijn alleen, de meesten vergezeld door een moeder of vader of allebei. Mijn dochter beloert aandachtig potentiele medestudenten.

De presentatie begint. Na een korte inleiding van een opperhoofd wordt de regie in handen gegeven van twee studenten. Wat doen zij dit fantastisch! De vrouwelijke student is Spaans en de mannelijke student komt uit Groot-Brittannië. Zij praat temperamentvol. Hij is de jongere versie van John Cleese en is zonder meer zijn roeping misgelopen. Mocht zijn hotelcarrière niet van de grond komen dan kan hij zeker nog aan het toneel. Zijn humor is weergaloos en iedereen in de zaal ontspant. Ik zie een steeds stralender glimlach op het gezicht van mijn dochter verschijnen. Ze krijgt duidelijk zin in deze opleiding.

Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat ik 17 was en mijn aanmelding voor de hotelschool heb ingetrokken omdat ik nog een schaap was, de afstand (destijds alleen in Maastricht en Den Haag) te ver vond en niet van huis durfde. Hoe stom ben ik geweest? Ik krijg opeens zo’n zin om weer naar school te gaan. Bovendien werd je toen gewoon aangenomen. Nu geldt er een pittig selectiebeleid want 2500 aanmeldingen en slechts 250 plaatsen. Gelukkig op basis van motivatie, geen loterij.

Na de presentatie volgt een rondleiding in kleine groepjes door de school en de campus. Twee studenten zijn met de taak belast om zoveel mogelijk informatie te geven en hun eigen ervaringen te delen. We zien achtereenvolgens overal studieruimtes, de restaurants, de keuken (waar flinke lappen vlees gefileerd worden), een sfeervol proeflokaal (wijn!) en het eigen hotel: Skotel.
Dan volgt de campus. In het eerste jaar word je verplicht een kamer te delen met een (buitenlandse) student. De kamers zijn ruim en voor zo ver dat lukt bij studenten, ‘for this moment’ redelijk aan kant. Gaandeweg valt mij op dat ik veel knappe gezichten zie. Mooie jongens, mooie meisjes. Hollands next topmodel kan hier moeiteloos kandidaten wegplukken. Maar wat vooral opvalt, is dat iedereen hospitality uitstraalt. Moet ook, anders heb je hier weinig te zoeken.

Na deze dag weten we dat deze school op allerlei vlakken wil bijdragen aan het innoveren, moderniseren en optimaliseren van de hospitality industrie. Echter, er is één ding wat maar niet van mijn netvlies afgaat: het uniform. Gedateerde mantelpakjes met sjaaltjes en traditionele kostuums met dito stropdas. Alsof de tijd heeft stilgestaan terwijl de tijd hier juist allesbehalve stil staat. Zonder nu direct door te slaan naar te hip en te casual (ook gesignaleerd in een aantal hotels: we doen gewoon lekker aan waar we zin in hebben) is dit onderdeel rijp voor verandering. Het oog wil ook wat, nietwaar?

Marianne Kuiper
Eigenaar Efficient Hotel Partner
Intermediair op het gebied van het zoeken en boeken van de perfecte locaties
Meer blogs lezen? www.efficienthotelpartner.nl

Tags: